Het andalusisch heeft vooral de eerste jaren voor de nodige hoofdpijn gezorgd...
Dit vooral omdat je ergens bent waar men dat gesloten zwaar andalusisch spreekt en je er dan bij zit en probeert het te volgen / begrijpen en op de juiste momenten ja te knikken en de andere momenten vooral serieus te kijken..... Dat koste veel energie...
Zo was er een keer dat ik in het cafe zat ( ja, ik weet het, Limburger..... ) en ik raakte al snel aan de praat met de mensen aan het buffet. Dat zijn over het algemeen oudere mannen die waarschijnlijk al jaren niet meer werken en daar wat rondhangen.